ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻤﺎن را ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﯿﻢ؟
اﺑﺘﺪا ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر [ ﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻮدﮐﯽ را ﺑﺮ عهده دارد] ﯾﮏ روش روﺷﻦ، ﻣﺸﺨﺺ و ﺛﺎﺑﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﺎ ﮐﻮدک دﭼﺎر ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﻧﺸﻮد و ﺗﻤﺎم ﺗﻼش‌هایی ﮐﻪ در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﻪ هدر ﻧﺮود، اﮔﺮ ﻣﺎدر ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﻣﺜﻼ هدیهای بدهد، ﭘﺪر ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺪون اﻧﺠﺎم ﮐﺎر ﻣﺜﺒﺘﯽ از ﻃﺮف ﮐﻮدک، هدیهای ﺑﺰرﮔﺘﺮ از هدیهی ﻣﺎدر- ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ آن ﻧﺒﺎﺷﺪ- ﺑﻪ او بدهد، ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ از ﺳﻮی ﭘﺪر ﺑﻪ ﺑﯽ ارزش ﺷﺪن هدیهی ﻣﺎدر در ﻧﮕﺎه ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ؛ ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدر، ﮐﻮدک را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻘﺼﯿﺮی ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﻨﺪ و ﭘﺪر از روی دﻟﺴﻮزی ﺑﻪ ﮐﻮدک، ﺑﺎ ﺷﯿﻮههای ﻣﺨﺘﻠﻒ رﺿﺎﯾﺖ او را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ!
ًدادن ﭘﺎداش ﺑﻪ ﮐﻮدک، ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻌﺎ ﭘﺲ از اﻧﺠﺎم ﮐﺎر ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﺎ ﮐﻮدک ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﺎداش، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻮﺷﺸﯽ ﺑﻮده ﮐﻪ اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ، ﻣﺜﻼ هر وﻗﺖ ﮐﻮدک ﻧﻤﺎزهای ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﺟﺎ آورد، ﭘﺎداﺷﺶ را ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﻋﺸﺎء ﺑﻪ او بدهیم.
اول: دوران ﻧﻮﺑﺎوﮔﯽ( ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ)
دوران ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮای ﮐﻮدک، دوران اﺳﺘﻘﻼل و اﺑﺮاز وﺟﻮد و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل، دوران ﺗﻘﻠﯿﺪ و همانند سازی ﺧﻮد ﺑﺎ دﯾﮕﺮان اﺳﺖ. هرﮔﺎه ﮐﻮدک در ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اﯾﺴﺘﺎد، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﻘﻠﯿﺪ او ﺷﻮﯾﻢ و ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ: ﻓﻌﻼ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎزی ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ھﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮﺳﯽ، ﭼﻮن هنوز ﻧﻤﺎز ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺮض ﻧﺸﺪه اﺳﺖ!. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﮕﺬارﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ اداﻣﻪ دهد و در ﺧﻼل آﻧﭽﻪ دوﺳﺖ دارد و ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺰﯾﻨﺪ، اﺳﺘﻘﻼل و ﺑﯽ ﻧﯿﺎزی ﺧﻮد را از ﻣﺎ ﺑﻪ اﺛﺒﺎت ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﻣﺎ- ﺑﻪ ﺟﺰ در ﻣﻮارد ﻣﺨﺎﻃﺮه آﻣﯿﺰ- ﻧﺒﺎﯾﺪ در رﻓﺘﺎر او دﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﯿﻢ.
اﮔﺮ ﮐﻮدک، در ﮐﻨﺎر ﻧﻤﺎزﮔﺰار ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اﯾﺴﺘﺎد، اﻣﺎ رﮐﻮع و ﺳﺠﻮد را اﻧﺠﺎم ﻧﺪاد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎزی و ﮐﻒ زدن ﮐﺮد، ﺑﺎﯾﺪ او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدش واﮔﺬارﯾﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ دوره، ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻮدﮐﺎن از ﺟﻠﻮ ﻧﻤﺎزﮔﺰاران رد ﺷﻮﻧﺪ و ﯾﺎ روﺑﺮوی آﻧﺎن ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ و ﯾﺎ ﺑﺮ دوشﺷﺎن ﺳﻮار ﺷﻮﻧﺪ، ﯾﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻨﺪ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻤﺎز هستیم و ﮐﻮدک ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ او را ﺑﻐﻞ ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎهنگامی ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﯾﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﺪ.همچنین ﻧﺒﺎﯾﺪ آﻧﺎن را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺰاﺣﻤﺖهایی ﮐﻪ هنگام ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺮای ﻣﺎ اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، از ﺧﻮد ﺑﺮاﻧﯿﻢ. در اﯾﻦ دوران، ﺣﻔﻆ ﺳﻮره‌های ﻓﺎﺗﺤﻪ، اﺧﻼص و ﻣﻌﻮذﺗﯿﻦ( ﺳﻮره‌های ﻧﺎس و ﻓﻠﻖ) ﺑﺮای ﮐﻮدک ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ.
دوم: دوران ﮐﻮدﮐﯽ( ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ)
در اﯾﻦ دوران ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ﺑﯿﺎن ﺳﺎده و ﺷﯿﻮا همراه ﺑﺎ ﻣﺜﺎل، ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﮐﻮدک را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻧﻌﻤﺖها، ﻓﻀﻞ، ﺑﺰرﮔﻮاری، ﻣﺤﺒﺖ و رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن، راهنمایی کرد؛ ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ از درون ﻣﺸﺘﺎق ﮐﺴﺐ رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺪا ﺷﻮد.
در اﯾﻦ دوران ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﮐﻮدک ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺧﺪا و ﻗﺪرت او و ﻧﺎم‌های زﯾﺒﺎ و ﻓﻀﻞ و ﺑﺰرﮔﻮاری‌اش ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﯿﺰ، ﺿﺮورت اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا و اﻧﺠﺎم ﻋﺒﺎدت ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪی ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ و ﻧﯿﮑﻮ و آﺳﺎﻧﯽ و ﺳﺎدﮔﯽ ﻋﺒﺎدت و ﻟﺬت ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﺑﯿﺎن آﺛﺎر آن ﺑﺮ زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن را ﯾﺎدآور ﺷﻮﯾﻢ. در همان ﺣﺎل ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮدک، اﻟﮕﻮی ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. دﯾﺪن ﭘﺪر و ﻣﺎدر در ﺣﺎل ﭘﺎﯾﺒﻨﺪی آﻧﺎن ﺑﻪ ﻧﻤﺎزهای ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ ﺑﺪون اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ، میﺗﻮاﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﻮدک را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و اﻃﺎﻋﺖ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری از ﺧﺪا ﺗﻐﯿﯿﺮ دهد و ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺑﺮ ﺟﺎی ﮔﺬارد. ﮐﻮدک ﻧﻤﺎز را دوﺳﺖ خواهد داﺷﺖ و ﺧﻮد را ﺑﻪ آن ﻋﺎدت خواهد داد- ﭼﻮن اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺶ ﻧﻤﺎز را دوﺳﺖ دارﻧﺪ- همانطور ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮ اﻋﻤﺎل روزاﻧﻪ، ﻋﺎدت ﮐﺮده اﺳﺖ.
ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﻪ ﻋﺎدت ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﺸﻮد و در ﭼﺎرﭼﻮب ﻋﺒﺎدت ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر آن ﻗﺴﻤﺖهایی از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻘﯿﺪه و آﻧﭽﻪ در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ﻣﻔﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ، ﺑﯿﺎن ﺷﻮد. داﺳﺘﺎن اﺳﺮا و ﻣﻌﺮاج و وﺟﻮب ﻧﻤﺎز ﯾﺎ داﺳﺘﺎن اﺻﺤﺎب ﺑﺰرﮔﻮار و راﺑﻄﻪ ی آﻧﺎن ﺑﺎ ﻧﻤﺎز، ﻣﺜﺎل‌های ﺧﻮﺑﯽ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪاﻧﺪ. از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮ آن ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، پرهیز از ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮی روش‌های ﻣﻮﻋﻈﻪ و اﻧﺘﻘﺎد ﺷﺪﯾﺪ، ﯾﺎ روش ﺗﺮس و تهدید اﺳﺖ. ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﯿﺪاﺳﺖ ﮐﻪ زدن ﮐﻮدک در اﯾﻦ ﺳﻦ روا و درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎی آن ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺗﻨﺒﯿﻪهای ﻣﺜﺒﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﮐﻮدک ﻣﻮرد ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد، ﺗﺎ ﻧﻤﺎز ﺟﺰﯾﯽ اﺳﺎﺳﯽ از زﻧﺪﮔﯽ او ﮔﺮدد. در زﻣﺴﺘﺎن ﺑﺎﯾﺪ آب ﮔﺮم فراهم ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﮐﻮدک ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮدی آب، از ﻧﻤﺎز ﻓﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ همگانی اﺳﺖ. در ﻣﻮرد دﺧﺘﺮان، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺳﺎده ﻣﯽآﯾﻨﺪ اﻣﺎ در واﻗﻊ دارای ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ دل ﺷﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ آورﯾﻢ؛ مثلا تهیه ﮐﺮدن ﭼﺎدر ﻣﺨﺼﻮص ﻧﻤﺎز ﮐﻪ ﻃﺮح ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ و ﮔﻞ دوزی آن، ﺷﺒﯿﻪ ﭼﺎدر ﻣﺎدر در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ. همچنین آﻣﺎده ﮐﺮدن ﺟﺎﻧﻤﺎز ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺨﺼﻮص ﮐﻮدک. هرگاه ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ در ﮐﻮدک مشاهده ﮐﺮدﯾﻢ، ﻣﯽﺗﻮان او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدش واﮔﺬارﯾﻢ ﺗﺎ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻤﺎز چهار رﮐﻌﺘﯽ را دو رﮐﻌﺖ ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻧﻤﺎز را اﺣﺴﺎس ﮐﻨﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺗﻌﺪاد رﮐﻌﺎت نمازهای ظهر و ﻋﺼﺮ را ﺑﻪ او ﻣﯽآﻣﻮزﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺷﺘﯿﺎق ﺧﻮدش آنها را ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ھﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮐﻮدﮐﯽ را ﮐﻪ در وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ اﺳﺖ، ﺑﺎ اﻧﺠﺎم ﺑﺎزی ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﯿﻢ. مشاهده ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ روش آﻣﻮزش ﻧﻤﺎز، ﺗﺪرﯾﺠﯽ و ﮔﺎم ﺑﻪ ﮔﺎم اﺳﺖ و ﮐﻮدک اﺑﺘﺪا، ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را در هر روز ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺳﭙﺲ ﻧﻤﺎز ظهر و ﻋﺼﺮ و همین ﻃﻮر ﭘﯿﺶ ﻣﯽرود ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻤﺎزهای ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ ﻋﺎدت ﮐﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻋﺎدت ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﻤﺎزهای روزاﻧﻪ، او را ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اول وﻗﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽدهیم و ﺳﭙﺲ ﻧﻤﺎزهای ﺳﻨﺖ را ﺑﻪ او آﻣﻮزش ﻣﯽ دهیم. همه‌ی اﯾﻦها ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻮان و ﻣﯿﺰان بازدهی ﮐﻮدک ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد. در ﺣﯿﻦ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد، ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از وﺳﺎﯾﻞ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﮐﻮدک، ﭘﺎداش ﺑﺪهیم. اﻟﺒﺘﻪ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺎداش ﺣﺘﻤﺎ جنبه‌ی ﻣﺎﻟﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺎداش در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ هرﮔﺎه ﻧﻤﺎزهای ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ را- هرﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﻀﺎ- ﺧﻮاﻧﺪ، ﺑﻪ او داده ﺷﻮد و اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ آنها را ﺑﻪ ﺟﺎ آورد، ﭘﺎداﺷﯽ دﯾﮕﺮ و اﮔﺮ در اول وﻗﺖ ﺧﻮاﻧﺪ، ﭘﺎداﺷﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ او ﺑﺪھﯿﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻮدک ﺑﯿﺎﻣﻮزﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺘﺎب ﺑﻪ ﺳﻮی ﻧﻤﺎز، ﺷﺘﺎب ﺑﻪ ﺳﻮی بهشت اﺳﺖ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺧﻮﺑﯽهای ﻣﻮﺟﻮد در او را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﺜﻼ ﻣﻦ ﺗﻮ را در بهشت ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ دو ﺑﺎل ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﯽ. ﯾﺎ ﯾﻘﯿﻦ دارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻼﺷﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و ﻧﻤﺎز را ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﯽ آوری، ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺗﻮ راﺿﯽ اﺳﺖ و ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺘﺖ دارد؛ ﻣﻦ ﺧﻮاب ﺗﻮ را دﯾﺪم ﮐﻪ در بهشت ﺑﺎ ﺑﭽﻪها ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮدی و ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺎ آﻧﺎن، ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد.
ﭘﺴﺮان ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ھﻤﺮاه ﭘﺪر( ﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ) ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮوﻧﺪ و اﯾﻦ ﺑﻪ دو دﻟﯿﻞ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ آﻧﺎن ﻣﯽ ﮔﺮدد:
اﻟﻒ: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرﺷﺎن را همراهی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ب: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ زﯾﺎد از ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻌﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ از ﮐﻔﺶهای ﺑﻨﺪدار [ ﮐﻪ ھﻨﮕﺎم ﭘﻮﺷﯿﺪن و ﺑﯿﺮون آوردن، وﻗﺖ آﻧﺎن را ﻣﯽ ﮔﯿﺮد] پرهیز ﺷﻮد.
ادامه داد
نظرات